Mówi się, że szafran to przyprawa cenniejsza niż złoto. Na jej wartość ma między innymi wpływ skomplikowany sposób zbioru. Otóż przyprawę uzyskuję się ze słupków krokusów – niewielkich fioletowych kwiatów – Crocus sativus, które kwitną jedynie przez 2 tygodnie października. Słupki zbiera się ręcznie, wczesnym rankiem, tuż po otwarciu się kwiatów. Potem przechodzą etap suszenie podczas którego tracą 80% swojej pierwotnej wagi. Wyobraźcie sobie, że aby otrzymać 1 kilogram szafranu, potrzeba aż 200 tysięcy kwiatów.
Nazwa „szafran” pochodzi z języka arabskiego, w którym az-zafaran oznacza żółty kolor oraz nitkę.
Najlepszy szafran jest uprawiany w Hiszpanii na wyżynie La Mancha. Osiąga on cenę 1000 dolarów za kilogram. Co go cechuje? Jaskrawo-pomarańczowy kolor, silny aromat łączący nuty lukrecji, grzybów, drzewa sandałowego, dymu i pieprzu oraz ostry smak.
Szafran działa silnie antydepresyjnie, ponieważ zwiększa stężenie serotoniny i dopaminy w układzie nerwowym. Badacze porównują moc jego działania do prozacu. Poza tym zmniejsza objawy napięcia przedmiesiączkowego, pomaga na migreny, choroby płuc, układu krążenia i układu pokarmowego, nowotwory i reumatyzm. Działa antybakteryjnie i odmładzająco. Jest ważnym źródłem miedzi, potasu, wapnia, magnezu, żelaza, selenu i cynku.
Szafran jest afrodyzjakiem – wzmacnia potencję i pozwala wydłużyć akt miłosny. Podobno właśnie w takim celu rzymski cesarz Marek Aureliusz spędzał dużo czasu kąpiąc się w szafranie.
Mała ilość przyprawy doskonale poprawia smak potrawy i nadaje jej piękną, żółtą barwę. Za duża porcja przyprawy sprawia, że jedzenie gorzknieje, a 20g szafranu może zabić …
Szafran dodajemy do sosów, ryb, mięs, ciast, likierów, zup, chlebów i owoców morza. Zanim dodamy go do potrawy, powinniśmy namoczyć go w gorącej wodzie (nie wrzącej), uwolni wtedy wszystkie swoje właściwości.
Ciekawostka: oszuści często zamiast szafranu sprzedają podobny do niego krokosz barwierski. Jego smak i zapach daleki jest jednak od aromatu i smaku prawdziwego szafranu.
