Nazwa ‚melisa’ pochodzi od greckiego słowa ‚melissa’ i oznacza pszczołę. Roślina ta jest ziołem miododajnym i dlatego uprawia się ją w pobliżu pasiek, w ogrodach i na przydomowych grządkach. Dorasta do wysokości 60cm, jej liście mają sercowaty kształt i karbowane brzegi. Melisa pachnie bardzo przyjemnie, lekko cytrynowo (zwłaszcza gdy potrze się jej liście), stąd jej druga nazwa to ‚cytrynowe ziele’.
Melisa znana jest na całym świecie. Stosuje się ją w herbatach, olejkach, nalewkach, robi z niej napary, a w aptece znajdziemy ją jako składnik tabletek na uspokojenie. W melisie, oprócz polifenoli są też flawonaidy, witaminy B1, B2, C i E oraz beta-karoten.
Przede wszystkim działa uspokajająco, przeciwlękowo, nasennie i relaksująco. Od XVII wieku polecana jest w formie na paru do picia w stanach depresyjnych i melancholii. Wspominał już o niej Hipokrates w Starożytności, a w średniowieczu była uprawiana w ogrodach przyklasztornych.
Olejek zawarty w melisie, poza działaniem wyciszającym, działa grzybobójczo i bakteriobójczo. Polifenole wchodzące w skład rośliny działają przeciwwirusowo zwalczając m.in. wirusa opryszczki. Olejek łagodzi też skutki pogryzienia przez komary lub pszczoły, pomaga na przeziębienia i grypę, obniża gorączkę i ma właściwości wykrztuśne. Osłabia objawy alergii i astmy, leczy zapalenia jamy ustnej, pomaga w stanach skurczowych jelit i dróg żółciowych. Działa wiatropędnie i moczopędnie. Zapobiega chorobom wątroby, zmniejsza bóle miesiączkowe i łagodzi objawy menopauzy. Można powiedzieć, że cudowne właściwości zdrowotne melisy są nie do przecenienia. Roślina ta nawet opóźnia proces starzenia i zmniejsza objawy demencji starczej.
Melisę znajdziemy też w kosmetykach (szampony, kremy, płyny do kąpieli) oraz – co ważne – bardzo często stosujemy ją w kuchni. Listki melisy możemy dodawać do sałatek, twarożków, zup, sosów, potraw mięsnych i rybnych.
Uwaga: melisy powinny unikać osoby chore na jaskrę, ponieważ zwiększa ona ciśnienie w gałce ocznej.
